ช่วงนี้ข่าวใบรับรองแพทย์อันเป็นเท็จกำลังดัง ผมเชื่อว่าในชีวิตของความเป็นแพทย์ แพทย์ทุกคนต้องเคยได้รับการขอร้องให้ออกใบรับรองแพทย์อันเป็นเท็จ จะเท็จมากเท็จน้อยเท็จร้ายแรงหรือไม่ก็แล้วแต่กรณี

ในขณะที่ยังทำงานด้านการรักษา โรงพยาบาลที่ผมอยู่มีคนไข้ใช้สิทธิประกันสังคมเยอะมาก พวกนี้มักจะมาตรวจด้วยอาการที่คิดว่าหมอจะตรวจหาความผิดปกติไม่เจอ แล้วจบลงด้วยการขอให้ออกใบรับรองแพทย์หยุดงาน ถ้าเป็นหมอที่หวังผลประโยชน์จากการทำคลินิกหรือหมอที่ไม่อยากรำคาญก็จะเขียนให้

แต่หมออย่างผมจะไม่ยอมให้ใครเอาผมเป็นเครื่องมือในการแสวงหาผลประโยชน์อันมิชอบ ผมจะเขียนความเห็นว่าคนไข้มีอาการปวดศีรษะ มาตรวจจริง

คนไข้พวกนี้จะไม่พอใจ เพราะหากเอาใบรับรองแพทย์นี้ไปแสดงกับนายจ้างก็จะได้หยุดงาน แต่ไม่ได้เงินชดเชย หากหมอเขียนว่าให้หยุดงานก็จะได้ทั้งหยุดงานและเงินชดเชยจากนายจ้าง

มีบ่อยครั้งที่พอได้ใบรับรองแพทย์ว่ามาตรวจจริงก็ออกไปยืนด่าหมอหน้าห้องตรวจ บางรายฉีกใบรับรองแพทย์ทิ้งด้วย บางครั้งผมก็ฟิวส์ขาดถึงขั้นออกไปท้าต่อยกันหน้าห้องตรวจให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย

คนทั่วไปไม่รู้หรอกว่าการออกใบรับรองแพทย์อันเป็นเท็จนั้นมีความผิด ผิดทั้งกฎหมายบ้านเมือง และกฎหมายของแพทยสภา

ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๖๙ ระบุว่า...ผู้ใดในการประกอบการงานในวิชาแพทย์ กฎหมาย บัญชีหรือวิชาชีพอื่นใด ทำคำรับรองเป็นเอกสารอันเป็นเท็จ โดยประการที่น่าจะเกิดความเสียหายแก่ผู้อื่นหรือประชาชน ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสองปี หรือปรับไม่เกินสี่พันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

ผู้ใดโดยทุจริตใช้หรืออ้างคำรับรองอันเกิดจากการกระทำความผิดตามวรรคแรก ต้องระวางโทษเช่นเดียวกัน...

จะเห็นว่ามีความผิดทั้งคนออกใบรับรองแพทย์อันเป็นเท็จ และผู้นำใบรับรองแพทย์อันเป็นเท็จนั้นไปใช้

ในขณะเดียวกันข้อบังคับของแพทยสภา ว่าด้วยการรักษาจริยธรรมแห่งวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๔๙ หมวด ๔ ว่าด้วยการประกอบวิชาชีพเวชกรรม ข้อ ๒๕ ระบุว่า...ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมต้องไม่เจตนาทุจริตในการออกใบรับรองแพทย์...

หมออย่างผมที่ต้องบากบั่นด้วยความยากลำบากกว่าจะเรียนจบเหมือนเพื่อน ต้องเสียเงิน เสียหยาดเหงื่อ เสียน้ำตามากกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน เพราะเรียนนานถึง ๘ ปี ไม่เอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับการออกใบรับรองแพทย์อันเป็นเท็จแน่นอน