คำให้การเด็กหัวตลาด ตอนที่ ๑๐๗ เมื่อผมหัดเล่นกอล์ฟ

ผมเป็นคนที่แอนตี้กีฬากอล์ฟมาตลอด เพราะดูแล้วมันไม่เห็นจะเป็นกีฬาอะไร ตี ๑ ทีแล้วก็เดิน หรือนั่งรถตามหาลูก แล้วก็ตี จนวันหนึ่งเมื่อผมถูกดึงเข้าสู่แวดวงการบริหาร ต้องติดตามผู้อำนวยการไปประชุมต่าง ๆ แล้วมาเจอเอายุคที่พี่เผด็จ บรรจงจิตร์ รอง ผ.อ.รพ.นครปฐม ย้ายไปเป็น ผ.อ.รพ.บ้านโป่ง พี่เผด็จเป็นนักกอล์ฟระดับซิงเกิ้ลแฮนดิแคป แต้มต่อประมาณ ๗ พี่เผด็จชวนผมเล่นกอล์ฟแต่ผมก็ปฏิเสธตลอด

มีอยู่คราวหนึ่ง พ.ศ.๒๕๔๕ อาเหลิม นพ.เฉลิมชัย ชูเมือง ไปเป็นวิทยากรเรื่องการพัฒนาคุณภาพโรงพยาบาลที่ รพ.บ้านโป่ง พี่เผด็จพาไปเล่นกอล์ฟที่สนามรอยัลราชบุรีกอล์ฟคลับ ผมถือโอกาสเดินตามดูเขาเล่นกันจนครบ ๑๘ หลุม รู้สึกว่ามันก็มีอะไรท้าทายดีเหมือนกัน เพราะการเล่นกอล์ฟมันแข่งกับตัวเราเอง จะตีดีตีเสียอยู่ที่ตัวเรา อยู่ที่ใจเรา 

หลังจากนั้นไม่กี่เดือนพี่เผด็จย้ายไปเป็นผู้อำนวยการ รพ.ราชบุรี ก่อนย้ายแกเอาแผ่นซีดีมาให้ผม ๑ แผ่น แล้วบอกว่าไปเปิดดูแล้วหัดเล่น อีก ๑ ปีมาเจอกัน จนป่านนี้ผมยังไม่เคยเปิดซีดีแผ่นนั้นเลย ไม่รู้หายไปไหนแล้ว ผมยังเจอพี่เผด็จบ่อย ๆ เวลาไปประชุมทุกครั้งแกก็จะถามว่าเป็นยังไงไปหัดกอล์ฟแล้วยัง ผมก็ยิ้ม ๆ

เวลาผ่านไปประมาณ ๙ เดือนเศษ ผมก็คิดว่าไม่ได้การแล้ว เดี๋ยวพี่เผด็จแกทวงสัญญาแน่ ผมตัดสินใจว่าผมต้องเรียนกอล์ฟแบบจริงจังจะได้เป็นเร็วกว่าหัดเอง ผมไปสนามไดรฟ์กอล์ฟที่หมู่บ้านกรุณา บ้านโป่ง เพราะทราบมาว่าที่นั่นมีโปรรับสอน ผมไปคุยกับโปรแกชื่อโปรมนตรี แกบอกว่าแกคิด ๕,๐๐๐ บาท สอน ๒๐ ชั่วโมง นัดกันว่าผมจะไปเรียนช่วงพักเที่ยง ผมขอยืมไม้กอล์ฟจากหลานเขยภรรยา โปรมนตรีแกเริ่มสอนตั้งแต่ท่ายืนหรือการแอดเดรส การจับกริ๊ปไม้กอล์ฟ แกบอกว่าหัดใหม่ ๆ กล้ามเนื้อจะไม่ชินจะปวดเมื่อยไปทั้งตัว ต้องมีการฝึกกล้ามเนื้อ แกเอาเหล็ก ๙ เก่า ๆ แล้วเอาถ่านไฟฉายก้อนใหญ่มาพันที่ปลายเพื่อให้มีน้ำหนัก แล้วแล้วผมหวดลมเพื่อยืดกล้ามเนื้อทุกวัน มันดีมากเลย ผมแทบจะไม่เคยปวดหลังจากการเล่นกอล์ฟเลย

โปรมนตรีแกสั่งว่าทุกเย็นผมต้องมาซ้อมเอง การซ้อมคือยืนแอดเดรสกางขาประมาณความกว้างของไหล่ งอเข่าเล็กน้อย แอ่นหลังให้ตรง พับสะโพกอย่าให้หลังงอ ไม่ก้มคอ ใช้สายตามองผ่านปลายจมูกไปให้เห็นลูก แต่ช่วง ๕ ชั่วโมงแรก แกไม่ให้ผมสัมผัสลูกเลย ผมต้องยืนแอดเดรสจนได้ท่าที่แกพอใจอัพสวิง ดาวน์สวิงด้วยการหมุนไหล่ ไม่ใช้แขนจนเริ่มเข้าที่ แกก็ให้ตีทียางของพรมซ้อม สลับกับการตียางรถยนต์ ผมโชคดีที่ได้ครูดี โปรมนตรีแกมีความเป็นครูสูงแกจะแทนตัวแกเองว่าครู เรียกผมว่าคุณหมอ แกอายุมากกว่าผมประมาณ ๑๐ ปี ทุกเย็นที่ผมไปซ้อมด้วยตนเอง แกจะมายืนกำกับโดยไม่คิดเป็นชั่วโมงสอน บางวันที่แกไม่ติดสอน แกก็จะมายืนคุมผมซ้อมเป็นชั่วโมง

เมื่อร่างกายผมเข้าที่ การยืนแอดเดรสการอัพสวิงดาวน์สวิงเป็นธรรมชาติชนิดที่พอเข้าที่ก็ยืนจัดท่าอัพสวิงดาวน์สวิงโดยไม่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไร มันมาเองโดยอัตโนมัติแล้ว โปรมนตรีก็เริ่มให้ผมตีลูกด้วยเหล็ก ๗, ๙ และ PW ผมเรียนจนครบ ๒๐ ชั่วโมง แกสั่งนักสั่งหนาว่าคุณหมออย่างเพิ่งไปออกรอบนะ ต้องซ้อมอีกเยอะ ผมก็ไปซ้อมทุกวันเพราะเริ่มสนุกกับกอล์ฟแล้ววันหนึ่งแกก็บอกว่าพรุ่งนี้เย็นคุณหมอมาเร็วหน่อย ผมไปถึงแกก็ให้ผมขับพาแกไปสนามยูนิแลนด์ นครปฐม แกพาผมไปที่กรีนให้ผมฝึกชิพระยะต่าง ๆ และฝึกพัตต์

โปรมนตรีแกเป็น qualified teaching pro ของสมาคมกอล์ฟแห่งประเทศไทย มาจากค่ายโปรเชาว์ เชาวรัตน์ เขมรัตน์ ที่สมัยนั้นดังมาก ช่วงที่แกสอนผมมีสัปดาห์หนึ่งแกขอหยุด เพราะแกไปสอบ senior touring pro แกบอกว่าคนทั่วไปจะดูถูกพวก teaching pro ว่าดีแต่สอน เล่นเองไม่ได้เรื่อง แกเลยไปสอบเพื่อให้ได้เป็นทั้ง teaching pro และ touring pro ผมโชคดีจริง ๆ ที่ตัดสินใจไปเรียนกับแก สิ่งที่โปรมนตรีสอนผมตลอดเวลาที่เจอกันคือคุณหมอต้องมีวินัยในการซ้อม จนกล้ามเนื้อทุกมัดของคุณหมอมันทำงานเองโดยอัตโนมัติไม่ต้องเสียเวลาคิดว่าจะตั้งท่าอย่างไรจะตีอย่างไร บทเรียนต่อไปจะเหลือแค่การวางแผนการเล่น

และแล้ววันสำคัญของผมก็มาถึง นั่นคือการไปออกรอบที่สนามกอล์ฟเป็นครั้งแรก เมื่อครบ ๑ ปี พี่เผด็จโทร.มาทวงสัญญา แล้วนัดกันไปเล่นที่สนาม NCR หลังโรงพยาบาลสมเด็จพระสังฆราชองค์ที่ ๑๗ อำเภอสองพี่น้อง สุพรรณบุรี ผมยังจำได้แม่นว่าทีออฟครั้งแรกของผมผมตีแป๊กไปหลายที มันเกร็งไปหมดออกไปยืนปักลูกบนทีที่แท่นทีออฟนี่มือสั่น มีสายตาสิบคู่กำลังจ้องมองเรามันสั่นไปหมด ความรู้สึกที่มีตอนซ้อมในสนามไดรฟ์มันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ การออกรอบครั้งแรกนี่มันไม่สนุกเลยสักนิด

ผมกลับไปซ้อมอย่างหนัก บอกโปรมนตรีว่าไปออกรอบมาแล้วตีไม่ได้เลย แกหัวเราะบอกว่าครูบอกคุณหมอแล้วว่าอย่าเพิ่งใจร้อนไปออกรอบ แล้วแกก็ให้ผมเล่าบรรยากาศในการออกรอบครั้งแรก แกบอกว่าสมาธิคุณหมอหายไปเพราะไปสนใจไอ้ลูกขาว ๆ ที่อยู่ตรงหน้ากับระยะทางถึงหลุม ว่าแล้วก็ให้ผมซ้อมตีทียางไม่ให้ตีลูก ๑ ชั่วโมง จนทุกอย่างเข้าที่ แกบอกว่าคราวนี้คุณหมอใช้เหล็กที่คุณหมอถนัดที่สุดอันเดียว ผมก็เลือกเหล็ก ๗ ที่ผมตีได้ระยะ ๑๕๐-๑๖๐ หลา แกบอกว่าสมมุติว่าคุณหมอกำลังจะเล่นหลุมพาร์ ๕ ระยะ ๕๐๐ หลา ด้วยเหล็ก ๗ อันเดียวคุณหมอจะเล่นอย่างไร ผมก็บอกว่าตีเหล็ก ๗ ไป ๓ ทีก็ ๔๕๐-๔๘๐ หลาแล้ว แกก็ให้ผมลองตีเหล็ก ๗ ไป ๓ ทีผมก็ตีได้ดีทุกครั้ง แกบอกว่าสมมุติว่าเหลือ ๕๐ หลาจะตีอย่างไร ผมก็จับโช๊คกริ๊ปแล้วชิพกับเหล็ก ๗ เออ! มันก็ได้ระยะตามที่ต้องการนี่หว่า แกบอกว่าเห็นไหมไม่ต้องกังวลระยะเลย ตีตามธรรมชาติก็มีสิทธิได้พาร์หรือโบกี้แล้ว ครั้งหน้าถ้าไปออกรอบให้ใช้เหล็กอันเดียวกับพัตเตอร์ อย่าหยิบอันอื่น

หลังจากนั้นมีการประชุมผู้บริหารกระทรวงสาธารณสุขสัญจรที่กาญจนบุรี ปลัดฯ วัลลภ ไทยเหนือ เป็นพวกนิยมชมชอบกอล์ฟมาก จึงมีการจัดให้ผู้บริหารที่เล่นกอล์ฟไปออกรอบที่สนามบลูแซฟไฟร์ บ่อพลอย ผมมีโอกาสได้ไปออกรอบครั้งที่ ๒ แล้ว ในก๊วนวันนั้นมี่พี่สุเพียว ผู้อำนวยการโรงพยาบาลโพธาราม พี่พิชาติ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลบ้านโป่ง เจษฎา หัวหน้าผู้ตรวจราชการกระทรวงสาธารณสุขเพื่อนผมที่ตอนนั้นเป็นนายแพทย์สาธารณสุขจังหวัดพังงา แล้วก็ผม

พระเจ้าช่วย! สนามบลูแซฟไฟร์เป็นเหมืองเก่า แฟร์เวย์เป็นลูกคลื่น เต็มไปด้วยอุปสรรคคือน้ำ มันช่างยากสุด ๆ สำหรับมือใหม่อย่างผม ตีตกน้ำตีหายเข้าป่าจนลูกหมดไปเกือบ ๓๐ ลูก พี่สุเพียวบอกว่าตีไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องสนใจสกอร์ ตกน้ำก็ดร็อปตีใหม่ เข้าป่าก็ไปดร็อปตีตรงกลางแฟร์เวย์เลย ถือว่าซ้อมมือ คราวนั้นผมได้ใช้เหล็ก ๗ อย่างเดียวตามที่โปรมนตรีบอก เลือดตาแทบกระเด็น

ผมต้องกลับไปขอคำแนะนำจากโปรมนตรี และทำการซ้อมอย่างหนักต่อไป ไปออกรอบมากขึ้นที่สนามทองใหญ่ โรงเรียนการบินกำแพงแสน ซึ่งเป็นสนามที่มีปัญหาเรื่องดิน หญ้าจึงไม่สมบูรณ์นักในแฟร์เวย์บางช่วงจะเป็นดิน มีความเป็นป่า ๒ ข้างทาง ทำให้ได้ฝึกฝนฝีมือเป็นอย่างดี ผมลงทุนซื้อไม้กอล์ฟประจำตัว ไปลองหลายรุ่นจบลงที่ Wilson Fi5 แบบ blade ผมเลือกใช้ blade แทนที่จะเป็น cavity back เหมือนคนอื่นเพราะธรรมชาติของผมเป็นคนตีเหล็กได้คม เลยซื้อแบบ blade เพื่อตีเอามัน

แต่ด้วยความเป็นคนใจร้อนของผม ผมมักจะตีแบบลุย กล้าได้กล้าเสีย ไม่มีการวางแผนมากนัก และมีจุดอ่อนที่การระเบิดหลุมทราย จึงตีได้ไม่คงที่สกอร์ก็จะอยู่ที่ ๕๕-๖๐ ต่อรอบ ซึ่งสกอร์ระดับนี้เป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนฝูงเป็นอันมาก ใคร ๆ ก็ชอบชวนผมไปจ่ายตังค์ในสนาม ถึงขั้นพี่ทนง ผู้ช่วยผู้ตรวจราชการกระทรวงสาธารณสุขเขต ๕ ต้องโทรศัพท์หาผู้อำนวยการขอตัวผมไปเล่นกอล์ฟกับแกเวลามาประชุมในพื้นที่เขต ๕ นครปฐม กาญจนบุรี ราชบุรี เพชรบุรี สมุทรสาคร สมุทรสงคราม ประจวบคีรีขันธ์ สุพรรณบุรี ซึ่งล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยสนามกอล์ฟ ครั้งหนึ่งมีการประชุมสรุปผลการตรวจราชการที่นครนายกผมยังโดนตามตัวให้ไปตั้งแต่วันเสาร์เพื่อเล่นกอล์ฟก่อน ๒ วัน

การเล่นกอล์ฟของผมมีสิ่งที่เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดจนภรรยาทักคือ ผมกลายเป็นคนที่ยอมตื่นเช้า ทั้ง ๆ ที่เดิมเป็นคนเกลียดการตื่นเช้ามาก บางวันผมตื่นตั้งแต่ตี ๓ เพื่อไปออกรอบแบบที่พอเริ่มเห็นลูกกอล์ฟก็เอาเลย ชีวิตผมเปลี่ยนไปเยอะมากตั้งแต่เรียนกอล์ฟ แล้วกลายเป็นมือที่ใคร ๆ ก็อยากเล่นด้วย ด้วยสกอร์ ๕๕-๖๐ เป็นช่วงสกอร์ที่ให้แต้มต่อกันสนุก และเวลาเล่นการตีด้วยสกอร์ระดับนี้ก็ไม่ช้าจนเพื่อนร่วมก๊วนเบื่อกับการรอคอย พอว่างผมก็จะไปซ้อม ทุกวันอังคารจะออกจากบ้านพักตั้งแต่ตี ๔ กว่า ๆ ไปออกรอบที่สนามทองใหญ่ โรงเรียนการบินกำแพงแสน ที่ใช้เวลาเดินทางจากบ้านโป่งไปประมาณ ๓๐ นาที ผมจะไปกับพี่พิชาติ ผ.อ.รพ.บ้านโป่ง ๒ คน ผลัดกันขับรถคนละสัปดาห์ ไปเล่นอย่างน้อย ๙ หลุม แล้วแต่ว่าเริ่มได้เร็วและเล่นกันเร็วหรือช้า ถ้าเร็วก็อาจจะได้ ๑๒ หลุม แล้วกลับไปทำงานทัน เล่นจนต่างคนต่างก็มีแคดดี้ประจำตัว แคดดี้ผมเป็นหนุ่มน้อยชื่อเจ้ากร ดูไลน์แม่นสุด ๆ ส่วนแคดดี้พี่พิชาติจะสลับกันระหว่างเจ้าพลุกับเมียเจ้ากร เรียกว่าผมหายใจเข้าออกเป็นกอล์ฟเลย

คนที่ไม่รู้จักกอล์ฟก็คงคิดเหมือนผมในอดีตว่ามันจะบ้าอะไรกันขนาดนั้น ยอมเสียเงินค่าเรียนตั้งห้าพันบาท แล้วซื้อไม้กอล์ฟอีกเป็นหมื่น ถ้าไม่อยากเป็นแบบผมก็อย่าริหัดเล่นกอล์ฟเชียวครับ มิเช่นนั้นคุณจะติดหนึบเลย

ตามที่ผมเล่าแล้วว่าผมเป็น iron man คือตีเหล็กเฉียบกว่าหัวไม้ ผมเลยตัดสินใจซื้อชุดไม้กอล์ฟที่เป็นเหล็ก (งงไหม ฮิ ๆๆ) Wilson Staff Fi5 ซึ่งเป็นเหล็ก forged คือใช้การตีขึ้นรูปเหมือนที่เขาตีมีดดาบ ไม่ได้ใช้การหล่อที่เรียกว่าเหล็ก cast เจ้า Fi5 เป็นลูกผสมคือเหล็กยาวเบอร์ ๓, ๔, ๕ จะเป็นแบบ cavity back คือมีร่องหลุมหลังใบเหล็กช่วยให้ตีง่าย ส่วนเหล็กสั้นเบอร์ ๖ ถึง ๙, pitching wedge และ sand wedge จะเป็นแบบ blade คือแท่งทึบตัน การตีจะยากกว่าต้องมือนิ่งตีแม่นโดนลูกเต็ม ๆ แต่มีข้อดีคือระยะแน่นอน ควบคุมทิศทางของลูกได้แม่นยำกว่าแบบ cavity back ผมจึงต้องซ้อมมากเป็นพิเศษ เวลาออกรอบคนอื่นทีออฟหรือตีช็อตแรกด้วยไดรฟ์เวอร์หรือหัวไม้ แต่ผมตีด้วยเหล็ก ๓ ระยะไม่แพ้กันสักเท่าไร

ช่วงประมาณ พ.ศ.๒๕๔๗-๒๕๔๘ เป็นยุคทองเลยก็ว่าได้ เพราะใน ๘ จังหวัดของเขตตรวจราชการกระทรวงสาธารณสุขเขต ๕ มีอาจารย์นรา หัวหน้าผู้ตรวจราชการซึ่งเป็นมือซิงเกิ้ลแฮนดิแคปเป็นหัวหน้าก๊วน มีพี่ฉัตร สาธารณสุขนิเทศ พี่ทนง ผู้ช่วยผู้ตรวจฯ และบรรดานายแพทย์สาธารณสุขจังหวัด ผู้อำนวยการโรงพยาบาลศูนย์ โรงพยาบาลทั่วไปที่เล่นกอล์ฟกันเกือบทุกคนเป็นลูกทีม การประชุมของเขตจึงต้องมีการนัดเล่นกอล์ฟกันก่อน ผมเป็นน้องเล็กที่ไม่ได้มีตำแหน่งผู้บริหารใหญ่แต่ใกล้ชิดพวกพี่ ๆ ในการทำงานจึงได้เป็นผู้ติดตามไปร่วมก๊วนด้วยทุกครั้ง เรียกว่าสนามดัง ๆ ในพื้นที่ ๘ จังหวัดภาคกลางตอนล่างและภาคตะวันตกนี่ไปสัมผัสมาหมดแล้ว

มีเรื่องที่ตลกคือช่วงหนึ่งผมกับพี่พิชาติมีความขัดแย้งกันอย่างรุนแรงเรื่องการบริหารงานบุคคลของโรงพยาบาลบ้านโป่งถึงขั้นไม่พูดกัน แต่ด้วยต่างก็มีกอล์ฟเป็นจุดร่วม ทุกเช้าวันอังคารเรายังคงไปเล่นกอล์ฟที่กำแพงแสนด้วยกันเหมือนเดิม แต่เป็นการที่ขับรถไปแบบเงียบ ๆ ไม่คุยกัน พอถึงสนามออกรอบก๊วนเดียวกัน ๒ คน แต่ไม่พูดกัน เล่นเสร็จก็ขับรถกลับด้วยความเงียบจนน้ำลายบูด เป็นแบบนี้อยู่สัก ๒ เดือน จึงกลับมาพูดคุยกันเหมือนเดิม มานั่งนึกดูแล้วบ้าดีแท้ ฮิ ๆๆ

อันพี่พิชาตินี่เล่นกอล์ฟก็เพราะผม แกย้ายมาจากกาฬสินธุ์มาเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลบ้านโป่งโดยครอบครัวยังอยู่กาฬสินธุ์ ผมทำหน้าที่ Chief Financial Officer หรือ CFO ของโรงพยาบาลต้องช่วยเหลือแกเรื่องงานอย่างใกล้ชิดเลยพาแกไปพบโปรมนตรีแล้วฝากให้เป็นลูกศิษย์โปรมนตรีอีกคน พี่พิชาติแกเป็นคนไม่เล่นการพนัน แต่พอมาเล่นกอล์ฟผมชวนติดปลายนวมเพื่อความสนุกหลุมละ ๒๐ บาท เวลาแกพัตต์นี่มือสั่นเลย เพราะกลัวเสียให้ผม ๒๐ บาท แต่สักพักแกก็ปรับตัวได้ ฮิ ๆๆ

กอล์ฟเป็นกีฬาที่ต่างจากกีฬาประเภทอื่นคือคนที่มีแต้มน้อยที่สุดคือผู้ชนะ กอล์ฟจะมี ๑๘ หลุม แต่ละหลุมจะถูกกำหนดว่าให้ตีรวมพัตต์ลงหลุมได้กีทีเรียกว่าพาร์ มีหลุมพาร์ ๓ พาร์ ๔ และพาร์ ๕พาร์ ๓ ก็คือต้องตีแล้วพัตต์ลงหลุมไม่เกิน ๓ ที พาร์ ๔ ก็ไม่เกิน ๔ ที พาร์ ๕ ก็ไม่เกิน ๕ ที หากจำนวนครั้งที่ตีเท่ากับที่กำหนดพอดีก็เรียกว่าได้พาร์ ถ้าน้อยกว่าที่กำหนด ๑ ที เช่นหลุมพาร์ ๔ เราตีและพัตต์รวมกันแค่ ๓ ครั้งก็ลงหลุม เรียกว่าได้เบอร์ดี้ หากน้อยกว่าที่กำหนด ๒ ที จะเรียกว่าอีเกิ้ล แต่ถ้าตีเกินจากที่กำหนด ๑ ที เช่นหลุมพาร์ ๕ แต่เราตีและพัตต์ ๖ ทีจึงลงหลุมจะเรียกว่าเสียโบกี้ หากเกิน ๒ ทีจะเรียกว่าเสียดับเบิ้ลโบกี้ การเล่นแต่ละครั้งทุกคนพยายามให้ได้ไม่เกินพาร์

เวลาที่เราเล่นแต้มจะมากหรือน้อยอยู่ที่ตัวเราเอง เพราะต่างคนต่างตีลูกของตนเอง ดังนั้นการเล่นกอล์ฟจึงเป็นการแข่งขันกับตัวเราเอง หากสมาธิดี จิตใจนิ่ง ก็จะตีได้ดี่สม่ำเสมอ แต่หากสมาธิหลุดตีแย่ก็เพราะตัวเราเอง ไม่ได้มีผลจากคนอื่นเลยดังนั้นเวลาที่เราไปเล่นในหมู่เพื่อนฝูงจึงมักมีการพนันติดปลายนวมเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้เกิดความตึงเครียดเพิ่มขึ้น ส่งผลให้ตั้งใจเล่นมากขึ้น หรือบางทีอาจจะยิ่งเครียดจนตีแย่หลุดโลกไปเลย

แต่กอล์ฟก็มีข้อดีคือเราสามารถไปเล่นแข่งกับคนที่เก่งกว่าได้ ด้วยการให้แต้มต่อ หรือที่เราเรียกว่ามีแฮนดิแคป เวลาแข่งขันเราตีออกไปได้แต้มรวมเท่าไหร่ก็หักลบด้วยแฮนดิแคปหรือแต้มต่อประจำตัวเรา ก็จะเป็นแต้มสุทธิ เอาแต้มสุทธิของแต่ละคนมาวัดกันใครได้น้อยกว่าก็ชนะ

หากเป็นการเล่นสนุกในหมู่เพื่อนที่เรารู้มือกัน ก็จะต่อกันตามฝีมือเช่นต่อหลุมพาร์ ๕ ให้ ๒ แต้ม คนที่มือด้อยกว่าตีไปกีทีก็หักลบด้วย ๒ จึงทำให้กอล์ฟเป็นเกมส์กีฬาที่สนุก นอกจากแต้มต่อแล้วยังมีการต่อระยะ ปกติสนามทั่วไปเขาแต่ละหลุมเขาจะมีแท่นทีออฟหรือแท่นที่จะตีทีแรก ๓ ระยะ เรียกว่าแท่นหมุดแดง แท่นหมุดขาว แท่นหมุดน้ำเงินหรือดำ ทั้ง ๓ แท่นจะมีระยะที่ต่างกัน หมุดแดงจะระยะสั้นที่สุดสำหรับนักกอล์ฟสตรี หมุดขาวก็คนทั่วไป หมุดดำหรือน้ำเงินก็ระดับมือโปร แต่ละหมุดจะมีระยะต่างกันประมาณ ๕๐ หลา แต่ถ้าหมุดดำหรือหมุดน้ำเงินนี่นอกจากระยะไกลกว่าแล้วอาจจะมีอุปสรรคบังให้ตียากขึ้น การต่อระยะก็เช่นเราเล่นหมุดขาว ให้มือด้อยกว่าไปเล่นหมุดแดง

ด้วยคะแนนมาตรฐาน ๕๕-๖๐ ต่อ ๙ หลุม ซึ่งปกติจะพาร์ ๓๖ หมายความว่าผมตีเกินไป หลุมละ ๒-๓ ที ผมไม่เคยคิดจะพัฒนาฝีมือไปเกินจากนี้ ก็เริ่มซ้อมน้อยลงแต่ออกรอบไปเล่นกับเพื่อนฝูงมากขึ้น ดังนั้นการเล่น ๓-๔ หลุมแรกจาก ๑๘ หลุมมักจะเป็นการซ้อมดึงวงสวิงไปโดยอัตโนมัติ

นอกจากการเล่นทุกวันอังคารเช้า และทุกครั้งที่มีการจัดประชุมผู้บริหารหรือรับแขก ก็จะมีการไปร่วมกิจกรรมกอล์ฟการกุศลต่าง ๆ ซึ่งมักจะมีการขอร้องแกมบังคับให้หน่วยงานต่าง ๆ ซื้อก๊วนกอล์ฟราคาก็ประมาณ ๒๐,๐๐๐-๓๐,๐๐๐ บาทต่อก๊วนเพื่อระดมทุนให้หน่วยงานหรือองค์กรต่าง ๆ  ไม่ว่าใครซื้อก๊วนก็มักจะชวนมืออย่างผมไปร่วมสร้างสีสันให้ก๊วน

วันหนึ่งมีประชุมที่กาญจนบุรี หลังจากเลิกประชุมก็ไปออกรอบเล่นกอล์ฟกันที่สนามนิจิโกะ คุยกันได้ความว่าสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ หรือ สปสช.จะไปเปิดสำนักงานเขตที่ราชบุรี สาธารณสุขนิเทศซึ่งเล่นก๊วนเดียวกับผมจะลาออกไปเป็นผู้อำนวยการ ผมก็เลยถามเล่น ๆ ว่าพี่จะรับรองผู้อำนวยการหรือเปล่า แกบอกว่าเขากำลังหาตัวอยู่ถ้าสนใจให้ไปสมัคร ช่วงนั้นผมกำลังเซ็งกับงานในโรงพยาบาลเพราะงานบริการก็หนัก งานบริหารก็เยอะแถมโดนสกัดดาวรุ่งไม่ให้ขึ้นเป็นรองผู้อำนวยการอีก ผมเลยตัดสินใจไปสมัครทำงาน สปสช.ได้เป็นรองผู้อำนวยการ สปสช.เขตพื้นที่ราชบุรี ก็ยังได้เล่นกอล์ฟกับพวกพี่ๆ ผู้บริหารสาธารณสุขในเขต แต่คราวนี้ผมเปลี่ยนที่เล่นประจำสัปดาห์จากสนามทองใหญ่ โรงเรียนการบินกำแพงแสน ไปเป็นเล่นที่สนามภาณุรังษี หรือสนามเขางูของกรมการทหารช่าง ราชบุรี เล่นจนจำได้ว่าพอถึงหลุมไหนต้องระวังลิงมาขโมยลูกกอล์ฟบนแฟร์เวย์ ผมทำงานที่ สปสช.ราชบุรีได้ ๑ ปีก็มีอันต้องย้ายเข้ามาอยู่ส่วนกลาง การเล่นกอล์ฟของผมเลยซาลง นาน ๆ ทีก็จะไปเล่นกับพี่วินัย รองเลขาธิการ สปสช ขณะนั้นกับก๊วน สปสช. มีพี่ประดิษฐ์ เจ้าพ่อตรวจสอบเวชระเบียน พี่วิญญู ผู้อำนวยการสำนักกฎหมาย พี่สุรเดช ที่ต่อมาลาออกจาก สปสช.กลับไปเป็นเลขาธิการสำนักงานประกันสังคม ส่วนใหญ่จะไปเล่นที่สนามเบส์โอเชี่ยน สมุทรสาคร เพราะพี่วิญญูแกมีเครือข่ายอยู่ที่นั่นได้ราคาพิเศษ เล่นเสร็จก็จะไปกินอาหารที่ร้านครัวคุณตุ่มข้างวัดเจษ พี่วินัยแกจะบอกว่ากินเต็มที่วันนี้พี่เลี้ยงเอง เดี๋ยวเอาลอดช่องวัดเจษกับไปฝากลูกฝากเมียด้วย พี่ประดิษฐ์ก็จะแอบนินทาว่าเลี้ยงอะไรวะเงินกูทั้งนั้น กินกูไปทุกหลุม ฮิ ๆๆ

ผมกลับมาเล่นกอล์ฟอย่างจริงจังอีกครั้งตอนที่โรงพยาบาลกรุงเทพมาติดต่อขอเข้าร่วมให้บริการรักษาโรคหัวใจ และรังสีรักษา เลยมีการฟอร์มก๊วนประจำมีพี่สมชาย ช้าง ผ.อ.รพ.กรุงเทพ ที่เป็นรุ่นพี่หมอ ม.อ.และเป็นอาจารย์ศัลย์ ม.อ.สายเดียวกันเป็นแกน ก๊วนก็จะมีพี่นิวัฒน์ จากวัฒโนสถที่ปัจจุบันเป็น ผ.อ.รพ.กรุงเทพเชียงใหม่ พี่สุนทร ผ.อ.ฝ่ายกิจการพิเศษ พี่บี พุทธิพร ประสาทศัลยแพทย์เจ้าพ่อเรื่องการผ่าตัดกระดูกสันหลังจาก Mayo Clinic Minnesota ที่กลับมาช่วยงาน รพ.กรุงเทพ จะมีตัวแปรอื่น ๆ เช่นหมอวัตสัน ผ.อ.รพ.ธนบุรีบำรุงเมืองในขณะนี้ เราจะนัดเล่นด้วยกันเดือนละครั้ง เปลี่ยนที่เล่นไปเรื่อย แต่ที่ไปบ่อยคือสนามเขาชะโงก โรงเรียนนายร้อย จปร. นครนายก ก๊วนนี้เป็นอีกก๊วนที่เฮฮามาก เล่นกันไปแซวกันไปตลอด ๑๘ หลุม จนบางครั้งแค็ดดี้งงว่าพวกนายเมาอะไรกัน หัวเราะกันได้ตลอด พอเล่นเสร็จอาบน้ำอาบท่า ก๊วนนี้จะต้องกินอาหารอร่อย ๆ กับเบียร์เย็น ๆ ไม่ต้องกังวลเรื่องขับรถ เพราะส่วนใหญ่เราจะไปรถพี่ช้างซึ่งมีคนขับรถประจำตัว เราเล่นกันนานพอสมควร จนเกิดการเปลี่ยนแปลงของการบริหารงานภายในเครือ รพ.กรุงเทพ ก๊วนเลยแตก

เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมได้ไปเรียนหลักสูตรประกาศนียบัตรชั้นสูงการบริหารเศรษฐกิจสาธารณะสำหรับนักบริหารระดับสูงของสถาบันพระปกเกล้า ใช้เวลาเรียนปีเศษเลยมีก๊วนประจำที่ชอบชวนกันโดดเรียนไปเล่นกอล์ฟประกอบด้วยแป๊ะ เป๊ก ป๊อบ ปาน นัตตี้ ในก๊วนมีมือดีระดับซิงเกิ้ลแฮนดิแคป ๒ คน คือแป๊ะกับป๊อบ ตอนนี้พี่แป๊ะแกเป็นอาจารย์สอนด้านไอทีที่มหิดลรับจ้างเป็นวิทยากรบรรยายไปทั่ว ส่วนป๊อบหันหลังให้ธุรกิจครอบครัวที่ล๊อกซเลย์ไปเทิร์นซีเนียร์โปร เป็นโปรป๊อบ วิชญา จาติกวณิช ไปเรียบร้อยแล้ว

ผมยังมีอีกก๊วนที่ไปเล่นด้วยบ่อยในยุคนั้น เป็นก๊วนของพี่กัมปนาท อดีตเจ้ากรมแพทย์ทหารอากาศ ในก๊วนนี้เป็นระดับบิ๊กมีทั้งพล.อ.อ. ไปจน พล.อ.ต. อย่างเช่นพี่เล็ก พล.อ.อ.ณรงค์ศักดิ์ อดีต รอง DD การบินไทยผู้ล่วงลับไปแล้ว ก๊วนพี่กัมจะเล่นประจำที่สนามธูปะเตมีย์ กองทัพอากาศ

หลังจากนั้นผมก็ห่างหายไปจากวงการกอล์ฟ เพราะติดภารกิจยุ่งเหยิง นับดูก็น่าจะไม่ต่ำกว่า ๔ ปีแล้วที่ผมไม่ได้หวดวงสวิงเลย เล่าถึงก๊วนโรงพยาบาลกรุงเทพที่เราจะไปเล่นด้วยกันเป็นประจำทุกเดือน อาจารย์วัตสัน ผ.อ.รพ.ธนบุรี บำรุงเมือง มาฟื้นความหลังการหาเงินลงตุ่ม 

อย่างที่รู้กันว่ากอล์ฟเป็นเกมส์กีฬาที่แข่งกับตนเอง เพราะแต้มทุกแต้มที่เกิดขึ้นมาจากการเล่นของเราคนเดียว ตีลูกกอล์ฟของเรา ด้วยไม้กอล์ฟของเรา ไม่มีการตีโต้กับคนอื่นเหมือนเทนนิสหรือแบดมินตัน การจะตีดีหรือไม่ดีอยู่ที่สมาธิอยู่ที่ใจของเราคนเดียวแท้ ๆ 

แต่ด้วยความเป็นคนที่มีการพนันอยู่ในสายเลือดของคนไทยกลุ่มหนึ่ง ที่เห็นอะไรก็นำไปเป็นการพนันไปหมด เราจึงเห็นวลีติดปากว่า “ไม่เชื่อพนันกันไหม” เวลาเล่นกอล์ฟด้วยกันเราจึงมีสิ่งที่เรียกว่า “ติดปลายนวม” คือพนันขันต่อกัน การติดปลายนวมก็แล้วแต่วัตถุประสงค์จะกินบ้านกินเมืองกันก็ยังได้

แต่ก๊วน รพ.กรุงเทพ เราตกลงกันว่าการติดปลายนวมเงินทุกบาทจะถูกเก็บเป็นกองกลางเรียกว่าเก็บลงตุ่ม เงินในตุ่มจะถูกนำไปใช้เป็นค่าอาหารค่าเครื่องดื่มหลังจากเล่นครบ ๑๘ หลุม ส่วนที่เกินจากตุ่มก็จะหารรายหัว การพนันติดปลายนวมจะเล่นกันหลายแบบ เพื่อให้ตื่นเต้นและมีเงินลงตุ่มเยอะหน่อย ตั้งแต่ best one best two หากไปเล่นกัน ๔ คนก็จะแบ่งเป็น ๒ ทีม แต่ละหลุมก็เอาคนที่แต้มน้อยที่สุดของแต่ละทีมมาวัดกัน ใครแต้มน้อยกว่าถือว่าชนะ เรียกว่า best one ส่วนอีกคนของแต่ละทีมก็วัดกันใครชนะเรียกว่า best two ทีมที่ชนะจะได้เงินจากทีมแพ้แต่ละ best หยอดลงตุ่ม เกิดวันไหนไปเล่นกัน ๕ คน ก็จะต่อให้ทีมมืออ่อนกว่ามี ๓ คน เล่นไปก็แซวกันไปสนุกดี

นอกจากนี้ในแต่ละหลุมใครตีตกน้ำ ตกหลุมทราย หรือออก OB ก็ต้องหยอดลงตุ่ม ปกติการหยอดลงตุ่มเรามีราคามาตรฐานคือ ๒๐ บาทคนที่ไม่เคยเล่นกอล์ฟอาจจะงงว่าตีออก OB คืออะไร OB ย่อมาจาก out of bound หมายถึงออกนอกขอบเขตที่แต่ละสนามอนุญาตให้เล่นต่อจากจุดนั้น การตีออก OB นี่เสียหายมาก เพราะหากเราตีจากตำแหน่ง A ไปออก OB ที่ตำแหน่ง B จะโดนปรับ ๑ แต้ม และเราต้องกลับไปเล่นใหม่ที่ตำแหน่ง A นับเป็นการตีครั้งที่ ๓

สำหรับการตีตกน้ำก็เหมือนกับการตีออก OB คือจะโดนปรับ ๑ แต้ม แต่การเริ่มตีใหม่ไม่ต้องไปที่ตำแหน่ง A ตกน้ำตรงตำแหน่ง B เราก็ดร็อปลูกหน้าน้ำตรงตำแหน่ง B แล้วตีลูกนับเป็นการตีครั้งที่ ๓

ในการออกรอบของก๊วนเราแต่ละรอบ ๑๘ หลุม มืออย่างพวกเราแต้มต่อไม่ต่างกันมากนัก จะมีเงินลงตุ่มเยอะพอสมควร เป็นทุนตั้งต้นสำหรับอาหาร

พูดถึงการตีออก OB มักจะเป็นการตีจากแท่นทีออฟด้วยหัวไม้ ๑ หรือไดรฟ์เวอร์ ซึ่งเป็นไม้ที่ควบคุมทิศทางยาก โดยเฉพาะสำหรับมือที่แต้มต่อเยอะ ๆ ผมเป็นมือเหล็กมักจะไม่ค่อยตีออก OB เพราะการตีด้วยเหล็กควบคุมทิศทางได้ง่ายกว่า

การออกแบบสนามกอล์ฟ เขามักจะมีการวางอุปสรรคดักลงในตำแหน่งที่ก้ำกึ่งกับระยะที่คนส่วนใหญ่ตีได้ อุปสรรคก็มีสระน้ำ หรือแอ่งหลุมทราย ๒ ข้างแฟร์เวย์ก็จะเป็นหญ้าเหนียว ๆ ที่มีความสูงชนิดลูกตกลงไปแทบจะมองไม่เห็นลูก หรืออาจะจะเป็นป่าเลย แฟร์เวย์ก็มีทั้งกว้างและแคบ มีการโค้งเล็กโค้งน้อยไปจนหักมุม ๙๐ องศา ถ้าเป็นสนามในพื้นที่ภูเขาเราจะเจอความยากอีกเรื่องคือแฟร์เวย์จะไม่เรียบ จะเป็นลูกคลื่นเวลายืนแอดเดรสเพื่อตีอาจจะต้องยืนเอนไปหน้าหรือเอนหงายไปด้านหลัง

สนามที่แฟร์เวย์แคบ นักกอล์ฟทุกคนต้องหาโอกาสไปเล่นให้ได้คือสนามงู หรือสนามกานตรัตน์ ซึ่งเป็นสนามกอล์ฟที่มีแฟร์เวย์อยู่ระหว่างรันเวย์ทางวิ่งขึ้นลงของเครื่องบินในสนามบินดอนเมือง ใครใช้บริการเครื่องบินที่สนามบินดอนเมืองช่วงเครื่องบินขึ้นหรือลงลองมองดูจะเห็นคนกำลังเล่นกอล์ฟกันกลางสนามบิน นั่นแหละครับสนามงู เล่นที่สนามงูนอกจากต้องต่อสู้กับแฟร์เวย์ที่แคบแล้ว ยังต้องต่อสู้กับเสียงเครื่องบินที่กระหึ่มตลอดเวลา บางช่วงระหว่างหลุม เราต้องหยุดรอสัญญาณไฟให้เครื่องบินผ่านไปก่อน เพราะเราเดินตัดรันเวย์

ผมกำลังหาโอกาสเหมาะ ๆ ที่จะกลับมาเล่นกอล์ฟอีกครั้งหนึ่ง