ในแวดวงครูแพทย์มีครูแพทย์ท่านหนึ่งเป็นรุ่นพี่ของพวกเราทุกคน แกได้ชื่อว่าเป็น...คุณละเอียด...พี่แกเป็นคนละเอียดชนิดที่ว่าในกระเป๋าเสื้อแกจะมีเศษกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ๑ แผ่น ในนั้นแกจะจดสารพัดเป็นการเตือนความจำว่าจะทำอะไร รวมความไปถึงรายรับรายจ่ายประจำวันของแก อ้อ! เมื่อ ๓๐ ปีที่แล้วเรายังไม่มีสมาร์ทโฟน ไม่มีอุปกรณ์ไอทีเหมือนยุคนี้นะครับ

ว่ากันว่าทุกเช้าก่อนออกจากบ้านแกจะต้องเดินรอบรถยนต์แก เป็นการสำรวจร่องรอยขูดขีด ถ้าวันไหนแกเจอรอยอะไรสักนิดวันนั้นแกจะบ่นเป็นหมีกินผึ้งทั้งวัน

แกเป็นครูแพทย์ที่สอนดีมากคนหนึ่ง แต่เวลาแกสอนนักเรียนแพทย์นี่แกจะเป็นคนหน้าตายมาก ทำให้นักเรียนแพทย์จะเกรงเพราะคิดว่าแกดุ ทั้ง ๆ ที่แกเป็นคนใจดีมาก

เวลาแกทำผ่าตัดก็ฝีมือดีทีเดียว แต่คนช่วยแกต้องทำใจสักนิดเพราะเวลาแกผ่าตัดแกจะชอบทำเสียงจุ๊จ๊ะ ยิ่งถ้าคนช่วยช่วยไม่ได้ดั่งใจ แกจะบ่นอุบ แต่ไม่ด่า

แกเป็นคนรักครอบครัวมาก ทุกวันแกจะต้องไปรับไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้วแวะหาซื้อขนมซื้อผลไม้ให้ลูกกิน ด้วยความที่เป็นคนละเอียด ไม่ยอมเสียเปรียบใคร แกจะไม่ยอมซื้อแตงโมจากแผงที่กางร่มสีแดง ด้วยเหตุผลว่าสีแดงของร่มจะหลอกตาทำให้เห็นว่าแตงโมนั้นแดงฉ่ำ เอากับพี่แกสิแกละเอียดขนาดไหน

ด้วยความเป็นคุณละเอียดบวกขี้บ่น แกจึงมีแต่เรื่องไม่พอใจมาบ่นให้พวกเราฟังกันแทบทุกวัน เรื่องที่แกบ่นมากพิเศษคือการบริหารงานของหัวหน้าภาควิชาที่แกสังกัดอยู่ แกบ่นได้สารพัดเรื่อง

จนวันหนึ่งพวกเรารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง แกเลิกบ่นหัวหน้าภาควิชา มิหนำซ้ำบางครั้งยังออกปากชื่นชมให้เราแปลกใจเล่น พวกเราต่างก็เก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ เอ่ยปากถามแกดื้อ ๆ ว่าทำไมเดี๋ยวนี้เปี๊ยนไป๋ แกก็ยิ้มตอบปนเสียงหัวเราะเบา ๆ ว่า...ไม่มีอะไร พวกลื้อคิดมากไปเอง จนเราไปรู้ว่าหัวหน้าภาคกำลังจะให้แกไปดูงานที่ต่างประเทศ

พวกเราเลยแซวแกว่าแกเปรียบเสมือนงูที่แพ้เชือกกล้วย ถ้าเอาเชือกกล้วยมามัด งูที่ดุร้ายแค่ไหนก็สิ้นฤทธิ์ แต่แกนี่ยิ่งกว่านั้น แกเปรียบเสมือนงูเหลือมที่ปราศจากพิษ มิหนำซ้ำแค่หัวหน้าภาควิชาชูเชือกกล้วยแกก็ตัวอ่อน หมดเรี่ยวแรงแล้ว ตั้งแต่นั้นมาพวกเราก็เรียกสมญานามใหม่ของแกว่า...พี่เหลือม