ชีวิตนายทหารหนุ่มที่กลับมาฝึกปรือเพิ่มพลังฝีมือทางด้านผ่าตัดหัวใจ ทรวงอกและหลอดเลือด นอกจากจะเรียนรู้แบบครูพักลักจำจากครูบาอาจารย์และรุ่นพี่ที่ศิริราช เรายังมีโอกาสที่ไปผ่านต่างสถาบัน รุ่นผมที่มาเรียนด้วยกันที่ศิริราชมีแค่ ๒ คน เราเกือบจะไม่ได้รับการจัดให้ไปผ่านสถาบันอื่นเพราะมีแค่ ๒ คน ถ้าออกไป ๑ คน อีกคนต้องรับเวร ๓๐ วัน อาจารย์เกรงจะไม่ไหว ต่างจากรุ่นก่อนที่เขามีกัน ๓ คน แต่โชคดีที่ทางราชวิถีมีคุณหมอวิวัฒน์เป็นแพทย์ประจำบ้านเพียงคนเดียว พอเป็นปี ๓ เลยมีการขอร้องจากราชวิถีว่าขอให้แพทย์ประจำบ้านเขาออกมาเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เพราะอยู่ราชวิถีเครียดสุด ๆ ผมเลยถูกจัดไปอยู่ราชวิถี ๑ เดือนสลับกับคุณหมอวิวัฒน์ ให้คุณหมอวิวัฒน์ไปศิริราช

ไปอยู่ที่ราชวิถีนี่ถูกจัดให้ประกบปรมาจารย์ทางศัลยศาสตร์ทรวงอกของเมืองไทยอีกท่านคืออาจารย์พันธุ์พิษณุ์ สาครพันธ์ อาจารย์พันธุ์พิษณุ์เป็นสไตล์เดียวกับอาจารย์กัมพล ประจวบเหมาะของศิริราช คือระเบียบเป๊ะทุกเรื่อง เวลาผ่าตัดบรรยากาศภายในห้องเหมือนมีสงคราม ได้ยินเสียงอาจารย์เรียกหาเครื่องมือชื่อแปลก ๆ ได้ยินเสียงบ่นด่าโขมงโฉงเฉงตลอด แต่อาจารย์มีความเป็นครูสูงมากจะสอนตลอดเวลา ทุกเช้าก็จะเริ่มดูคนไข้ในไอซียูแล้วสอน จากนั้นก็เข้าห้องผ่าตัดสอนทุกขั้นตอนแบบด่าไปสอนไป พอเสร็จผ่าตัดตอนเย็นอาจารย์จะพาเดินไปฝั่งโรงพยาบาลเด็กเพื่อไปดูคนไข้โรคเด็กที่เป็นโรคหัวใจพิการมาแต่กำเนิด อาจารย์จะบอกว่าคุณอยากเห็นผ่าตัดอะไร เดี๋ยวเราจะไปเลือกคนไข้มาทำผ่าตัดให้คุณดู ไอ้เรามันเพิ่งโดนด่าอย่างหนักตอนเข้าช่วยผ่าตัด ไม่มีอารมณ์จะตอบว่าอยากเห็นเคสอะไร อยากหลบไปนอนเลียแผลมากกว่า ฮิ ๆๆ

อาจารย์พันธุ์พิษณุ์ถึงแม้ว่าจะเจ้าระเบียบด่าแหลก แต่อาจารย์ก็มีอารมณ์โรแมนติกเหมือนกัน วันไหนที่ระเบิดลงหนักอาจารย์อารมณ์เสียมาก ๆ ด่าหนัก ๆ เป็นที่รู้กันว่าวันรุ่งขึ้นอาจารย์จะมาแต่เช้าด้วยอารมณ์ดียิ้มแย้ม พร้อมกับบอกว่าผมเอาขนมมาฝาก เอาไอศครีมมาฝาก เป็นแบบนี้ทุกครั้ง วันนี้โดนอัดหนัก พรุ่งนี้ตื่นมากินขนมได้เลย ปีแรกผมสอบบอร์ดตก เพราะดันผยองไปเถียงกรรมการสอบปากเปล่าท่านหนึ่ง พอปีถัดไปผมกลับไปสอบ อาจารย์พันธุ์พิษณุ์เรียกผมไปกอดคอถามว่าคุณกลับไปอยู่ ม.อ.ได้ข่าวว่าทำงานหนักมาก คุณได้อ่านหนังสือพร้อมที่จะสอบหรือเปล่า พอสอบเสร็จก็เรียกผมไปถามว่ารอบนี้ทำได้หรือเปล่า แล้วให้ผม feedback ระบบการเรียนการสอนแพทย์ประจำบ้านและการสอบบอร์ด

จุดเด่นสุด ๆ ของอาจารย์พันธุ์พิษณุ์คืออาจารย์เป็นคนที่จำคนแม่น และจะห่วงใยลูกศิษย์ทุกคนถึงแม้จะเป็นศิษย์ต่างสถาบัน แม้จะผ่านไปกี่ปีอาจารย์ก็ยังจำชื่อได้แม่น เจอกันอาจารย์ก็จะทักมาแต่ไกลและถามสารทุกข์สุกดิบตลอด จนมาถึงช่วงที่ใช้ line อาจารย์ก็ยังคงส่งข้อความมาอวยพรผมบ่อย ๆ จนสุดท้ายอาจารย์หมดสภาพต้องนอนติดเตียง

สิ่งที่ผมได้จากการไปผ่านราชวิถี ๑ เดือนนอกจากความรู้ต่าง ๆ ก็เห็นจะเป็นแนวทางการสร้างความสัมพันธ์กับผู้ร่วมงานหรือเพื่อนฝูงแบบเดียวกับที่อาจารย์พันธุ์พิษณุ์ทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง หมอ CVT รุ่นผมหลายคนไปเรียนต่อกับปรมาจารย์ที่ต่างประเทศผ่าน recommendation ของอาจารย์พันธุ์พิษณุ์ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้จบจากราชวิถี เพราะอาจารย์ถือว่าพวกเราทุกคนคือลูกศิษย์อาจารย์เหมือนกันหมด

ข้อความสุดท้ายที่อาจารย์พันธุ์พิษณุ์ส่งให้ผมเมื่อปีใหม่ พ.ศ.๒๕๖๕ ก่อนอาจารย์จะนอนติดเตียง