ก็ยังคงเป็นเรื่องของรุ่นพี่อาจารย์ศัลยกรรมกระดูกท่านเดิม ท่านมาแสดงตัวแล้วว่าเรื่องผมเล่าคือเรื่องของท่าน ผมก็จะไม่อ้อมค้อมต่อไปแล้ว เอาเป็นว่าพี่แกชื่อพี่เต่า

หลังจากที่แกมีความชำนาญในการขับขี่เจ้า Datsan 120Y แกก็ขยับขับออกทางไกลขึ้น เพราะคราวนี้แกขับไปเปิดคลินิกที่ย่านวชิรา อ.เมืองสงขลาโน่น เหตุการณ์ก็ราบรื่นดี

จนวันหนึ่งถึงคราวที่แกต้องลางานยาว เพื่อที่จะขึ้นไปแต่งงานกับเจ้าสาวที่ กทม. ก็คนที่เป็นครูสอนแกขับรถในตอนที่แล้วนั่นแหละ พี่ผมแกเป็นคนรักเดียวใจเดียวไม่เปลี่ยนแปลง

ด้วยความที่อยากจะไปแต่งงาน แต่อีกใจก็เสียดายรายได้จากการเปิดคลินิกเช้า-เย็น แกจึงมาขอให้แพทย์ใช้ทุนคนหนึ่งช่วยไปทำคลินิกแทนแกตามรายสะดวก คือวันไหนติดเวรก็ไม่ต้องไป พร้อมกับทิ้งกุญแจรถคันเก่งของแกไว้ให้ใช้ขับไปคลินิก

เช้าวันหนึ่งเจ้าแพทย์ใช้ทุนคนนั้นไปทำคลินิกแล้วต้องรีบกลับมาเข้าห้องผ่าตัดตอน ๘ โมงครึ่ง ปกติเวลากลับจากคลินิกก็ต้องจอดรถให้เข้าที่ใต้แฟลต แต่วันนั้นด้วยความรีบเพราะมาถึงจวนเวลาก็เลยจอดเทียบประตูทางขึ้นแฟลต ด้วยอารามรีบร้อนไม่ทันดูว่าตำแหน่งนั้นเป็นคูระบายน้ำ และฝาปิดคูตรงนั้นดันหายไป

พอขับเทียบเข้ามาล้อด้านหน้าข้างขวาเลยตกลงไปในคู ขับต่อไม่ได้ เจ้าแพทย์ใช้ทุนคนนั้นก็เหงื่อโง่ตกทำอะไรไม่ถูก เลยตัดสินใจจอดทิ้งมันไว้อย่างนั้นค่อยมาแก้ไข ตอนนี้ขอไปให้ทันเริ่มเคสผ่าตัดก่อน

ช่วงนั้นในก๊วนเรามีรุ่นพี่อีกคนหนึ่งเป็นผู้บริหารระดับผู้ช่วยคณบดีฝ่ายกิจการพิเศษคุม รปภ.และ พขร. แกขับรถมาจากบ้านเห็นเจ้า 120Y จอดล้อหน้าตกคู แกก็รู้เลยว่าเจ้าแพทย์ใช้ทุนนั่นทำเหตุเสียแล้ว แกเลยโทรศัพท์ระดม รปภ.ขอแรงมาช่วยกันยกรถ แล้วเข็นให้พ้นจากคู เสร็จแล้วแกก็ไปเข้าห้องผ่าตัดเหมือนกัน แกเจอหน้าเจ้าแพทย์ใช้ทุนตัวแสบนั่นแกก็ถามเลย...เฮ้ย! ไปทำอีท่าไหนวะล้อถึงได้ตกลงไปในคู พี่ให้ รปภ.ช่วยกันจัดการให้แล้ว...

ผมจำไม่ได้แล้วว่าพี่เต่าแกรู้เรื่องนี้หรือเปล่า ดูเหมือนเราจะปิดเรื่องนี้กัน แล้วไม่ต้องไปตามหานะครับว่าไอ้แพทย์ใช้ทุนตัวแสบนั่นมันเป็นใคร บอกได้แค่เป็นแพทย์ใช้ทุนภาควิชาศัลยศาสตร์ตัวเก๋าคนหนึ่งที่ได้ทุนไปเรียนต่อกลับมาเป็นอาจารย์เหมือนกัน ฮิ ๆๆ